• Εμβολιασμός κατά της νόσου COVID-19 & Θεραπεία της οστεοπόρωσης

    Η οστεοπόρωση, ως χρόνια πάθηση, απαιτεί διαρκή ιατρική παρακολούθηση για τον περιορισμό του κινδύνου πρόσθετης οστικής απώλειας, και την εμφάνιση κατάγματος. Η καθυστέρηση ή η απότομη διακοπή ορισμένων αντιοστεοπορωτικών φαρμάκων μπορούν να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία των ασθενών.

    Η πανδημία COVID-19 έχει επηρεάσει σοβαρά όλες τις πτυχές της ζωής παγκοσμίως και επηρέασε επίσης ασθενείς με μυοσκελετικές παθήσεις καθώς και τη φροντίδα που τους δόθηκε. Η δυνατότητα εμβολιασμού εγείρει ερωτήσεις για το αν υπάρχει αντένδειξη με τη θεραπεία της οστεοπόρωσης.

    Τα εμβόλια για τον COVID-19 (δηλαδή έναντι του νέου κορονοϊού SARS-CoV-2) που έχουν λάβει και θα λάβουν σχετική έγκριση μπορούν να χρησιμοποιηθούν με ασφάλεια σε ασθενείς με οστεοπόρωση, καθώς και σε ασθενείς που λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή.

    IV διφωσφονικά

    Συστήνεται διάστημα 1 εβδομάδας μεταξύ της ενδοφλέβιας έγχυσης του IV διφωσφονικού και του εμβολίου έναντι στη νόσο COVID-19 ώστε σε πιθανή εμφάνιση αντίδρασης οξείας φάσης να είναι εφικτή η διάκριση εάν προέρχεται από το ενδοφέβλιο διφωσφωνικό ή από το εμβόλιο κατά της COVID-19.

    Denosumab 

    Συστήνεται διάστημα 4-7 ημερών μεταξύ της ένεσης Denosumab και του εμβολίου έναντι στη νόσο COVID-19 ώστε να είναι εφικτή η διάκριση πιθανής αντίδρασης στο σημείο της ένεσης από που προέρχεται εάν γίνει στον ίδιο βραχίονα με το εμβόλιο. Εναλλακτικά, η ένεση Denosumab μπορεί να γίνει στον άλλο βραχίονα (στο άνω τμήμα του) ή σε διαφορετικό σημείο χορήγησης (κοιλιακή χώρα ή  επάνω μέρος των μηρών) σε περίπτωση που χρειάζεται να γίνει ταυτόχρονα με το εμβόλιο κατά της COVID-19. Η θεραπεία με Denosumab δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να καθυστερεί πάνω από 7 μήνες από την προηγούμενη δόση Denosumab.

    Λοιπές αγωγές (από του στόματος διφωσφονικά, τεριπαρατίδη, ραλοξιφένη, ασβέστιο, βιταμίνη D) δεν χρειάζονται κάποια αλλαγή.

Η Άσκηση της Οστεοπόρωσης & της Πρόληψης των Πτώσεων

Η Άσκηση της Οστεοπόρωσης & της Πρόληψης των Πτώσεων

Iωάννης Ελ. Διονυσιώτης

Αθήνα, 2008

 

Η άσκηση σαν ουσιαστικός παράγοντας για την πρόληψη ή ακόμα και την βελτίωση της οστικής απώλειας έχει επισημανθεί από πλήθος μελετών. Η αναγκαιότητα της διατήρησης επαρκών μηχανικών φορτίων στον σκελετό δεν είναι απόλυτα κατανοητή στον σημερινό άνθρωπο, αφού ο τεχνολογικός εξοπλισμός (μέσα μετακίνησης, οικιακός εξοπλισμός, εύκολη προμήθεια τροφής κ.λπ.) του έχει εξασφαλίσει την επιβίωση και την κάλυψη των αναγκών του χωρίς ιδιαίτερη σωματική καταπόνηση. Η παγίδα αυτή που επιτρέπει την αποφυγή της καθημερινής μυϊκής άσκησης έχει ασφαλώς σαν άμεση συνέπεια την υποβάθμιση του φυσιολογικού ρόλου του μυοσκελετικού συστήματος στον σύγχρονο άνθρωπο και έμμεσα στην πρόκληση παθολογικών καταστάσεων, όπως στο προκείμενο είναι το οστεοπορωτικό σύνδρομο. Ο σύγχρονος άνθρωπος πλανάται νομίζοντας ότι οι πρόοδοι στην φαρμακευτική και την ιατρική θα του προσφέρουν άλλες περισσότερο αποτελεσματικές και ανώδυνες λύσεις, αποφεύγοντας έτσι την άσκηση.

Η Μονογραφία αυτή προσφέρεται σαν βοήθημα του κλινικού ιατρού, τόσο στην θεωρητική κατανόηση των μηχανισμών της δράσης της άσκησης στην φυσιολογία του σκελετού, όσο και στην προσφορά των επιτρεπόμενων πρακτικών τεχνικών αντιμετώπισης των οστεοπορωτικών ασθενών από τον ιατρό τους και οδηγίες για την καλύτερη και μακρόχρονη συμμόρφωση στην θεραπευτική αυτή μέθοδο.


Για να κατεβάσετε το pdf.πατήστε εδώ